‘ఐ వాంట్ టు డై బట్ ఐ వాంట్ టు ఈట్ టేయోక్‌బోక్కి’ ఫేమ్ ‘బైక్ సే-హీ’ ఇక లేరు
దక్షిణ కొరియాకు చెందిన అత్యంత ప్రజాదరణ పొందిన రచయిత్రి, బెస్ట్ సెల్లింగ్ ఆత్మకథ ‘ఐ వాంట్ టు డై బట్ ఐ వాంట్ టు ఈట్ టేయోక్‌బోక్కి’ (I Want to Die but I Want to Eat Tteokbokki) రాసిన బైక్ సే-హీ (Baek Se-hee) తన 35 ఏళ్ల చిన్న వయసులోనే మరణించారు. అక్టోబర్ 16, గురువారం నాడు కొరియన్ ఆర్గాన్ డొనేషన్ ఏజెన్సీ (Korean Organ Donation Agency) ఆమె మరణాన్ని ప్రకటించింది. ఆమె మరణానికి గల కారణాన్ని ఏజెన్సీ ప్రకటనలో వెల్లడించలేదు. ఆమె మరణం సాహిత్య ప్రపంచాన్ని, ముఖ్యంగా మానసిక ఆరోగ్యం గురించి అంగీకారంతో మాట్లాడేవారిని తీవ్ర దిగ్భ్రాంతికి గురిచేసింది. మొదటగా, ఈ అకాల మరణం ఆమె అభిమానులను, ప్రపంచవ్యాప్తంగా ఉన్న పాఠకులను కలచివేసింది.
ఆమె రాసిన పుస్తకం ఒక ఆత్మకథ, అలాగే స్వీయ-సహాయక (Self-help) గ్రంథం. చనిపోవాలని అనిపించడం, కానీ తనకి ఇష్టమైన దక్షిణ కొరియా వీధి ఆహారం ‘టేయోక్‌బోక్కి’ (Tteokbokki) వంటి చిన్న చిన్న ఆనందాలను కూడా ఆస్వాదించాలని కోరుకోవడం వంటి పరస్పర విరుద్ధమైన భావాలతో ఆమె తన మానసిక వైద్యుడితో చేసిన సంభాషణల వివరాలను ఈ పుస్తకంలో రాశారు. ఈ పుస్తకంలో బైక్ సే-హీ తన చికిత్స గురించి చాలా నిజాయితీగా, ఆలోచనాత్మకంగా చర్చించారు. మానసిక ఆరోగ్యం గురించి ఉన్న సందేహాలు, అపోహలు తొలగించే ప్రయత్నం చేశారు. అందువల్ల, 2018లో దక్షిణ కొరియాలో ప్రచురించబడిన వెంటనే ఈ పుస్తకం విపరీతంగా ప్రాచుర్యం పొందింది.
‘టేయోక్‌బోక్కి’తో అంతర్జాతీయ ఖ్యాతి
2022లో ఈ పుస్తకం ఆంగ్లంలోకి అనువదించబడిన తరువాత, ఇది అంతర్జాతీయంగా కూడా బాగా ప్రాచుర్యం పొందింది. దీనితో పాటు, యునైటెడ్ కింగ్‌డమ్‌లోని సండే టైమ్స్ బెస్ట్ సెల్లర్స్ జాబితాలో స్థానం సంపాదించుకుంది. తద్వారా న్యూయార్క్ టైమ్స్‌లో కూడా సిఫార్సు చేయబడింది. తన వ్యక్తిగత జీవితంలోని మార్పుల గురించి ఆమె పుస్తకంలో రాసిన మాటలు ఎంతోమందిని కదిలించాయి. “నేను మార్చాలనుకున్న నా జీవితంలోని అన్ని అంశాలను – నా బరువు, విద్య, భాగస్వామి మరియు స్నేహితులు – మార్చినప్పటికీ, నేను ఇంకా నిరాశకు లోనవుతూనే ఉన్నాను” అని ఆమె రాశారు. “నాకు ఎప్పుడూ అలా అనిపించదు, కానీ అది చెడు వాతావరణం వలె అనివార్యమైన నిరాశలోకి నేను వెళ్లిపోతూ ఉంటాను” అని తన భావాలను పంచుకున్నారు. ఈ మాటలు చదివిన వారికి ఎంతగానో ధైర్యాన్ని ఇచ్చాయి.
ఆమె మానసిక ఆరోగ్యంతో నిరంతరం పోరాటం సాగించారు. దాని ఫలితంగా, 2019లో ఆమె తన రెండవ ఆత్మకథను ‘ఐ వాంట్ టు డై బట్ ఐ స్టిల్ వాంట్ టు ఈట్ టేయోక్‌బోక్కి’ (I Want to Die but I Still Want to Eat Tteokbokki) అనే పేరుతో రాశారు. ఇది ఆమె అనుభవిస్తున్న డిస్థీమియా (Dysthymia) – అంటే నిరంతరంగా తక్కువ స్థాయిలో ఉండే డిప్రెషన్ – తో ఆమె పోరాటం గురించి వివరించింది. ఈ రెండు పుస్తకాలు మానసిక ఆరోగ్యం గురించి బహిరంగ సంభాషణకు దారితీశాయి. ముఖ్యంగా సియోల్ (Seoul) వంటి ఆధునిక నగరాల్లో వేగవంతమైన జీవితాన్ని గడుపుతున్న యువతలో ఈ పుస్తకాలు బాగా పాపులర్ అయ్యాయి.
అంకితభావం: రచయిత్రి జీవితం & వారసత్వం
బైక్ సే-హీ 1990లో జన్మించారు. ముగ్గురు కుమార్తెలలో ఆమె రెండవవారు. యూనివర్సిటీలో సృజనాత్మక రచన (Creative writing) అభ్యసించారు. ఆమె ఒక పబ్లిషింగ్ హౌస్‌లో సోషల్ మీడియా డైరెక్టర్‌గా పనిచేసే సమయంలోనే డిప్రెషన్ కోసం చికిత్స పొందడం మొదలుపెట్టారు. ఆ సమయంలోనే ఆమె తన ఆత్మకథను రాశారు. అయినప్పటికీ, తన వృత్తిని, తన రచనను సమన్వయం చేసుకోగలిగారు. ఆమె మరణానంతరం, ఆమె రచనలు అనేకమందికి స్ఫూర్తిగా నిలిచాయి. మానసిక ఆరోగ్య సమస్యలతో బాధపడుతున్న వారికి ఆమె ఒక దిక్సూచిగా మారారు.
ఆమె మరణం తరువాత, బైక్ సే-హీ చెల్లెలు, బైక్ దా-హీ (Baek Da-hee), ఆర్గాన్ డొనేషన్ ఏజెన్సీ ద్వారా ఒక ప్రకటనను విడుదల చేశారు. తన అక్కను గుర్తు చేసుకుంటూ, “ఆమె రాసింది, తన రచన ద్వారా ఇతరులతో తన హృదయాన్ని పంచుకుంది మరియు ఆశ యొక్క కలలను పెంచాలని ఆశించింది” అని అన్నారు. అంతేకాక, “ఆమె దయగల హృదయం, చాలా ప్రేమించింది మరియు ఎవరినీ ద్వేషించలేదు అని నాకు తెలుసు, కాబట్టి ఆమె ఇప్పుడు స్వర్గంలో శాంతియుతంగా విశ్రాంతి తీసుకోవాలని నేను ఆశిస్తున్నాను. నిన్ను చాలా ప్రేమిస్తున్నాను” అని ఆమె చెల్లెలు తెలిపారు.
అంతిమ కానుక: ఐదుగురికి జీవదానం
అద్భుతమైన విషయం ఏమిటంటే, బైక్ సే-హీ మరణానంతరం తన హృదయం, ఊపిరితిత్తులు, కాలేయం మరియు రెండు మూత్రపిండాలను దానం చేశారు. ఈ అవయవ దానం ద్వారా ఐదుగురి ప్రాణాలను కాపాడారు అని ఆర్గాన్ డొనేషన్ ఏజెన్సీ ప్రకటించింది. ఆమె చివరి చర్య, ఆమె రచనల మాదిరిగానే, ఇతరులకు జీవితాన్ని, ఆశను ఇచ్చింది. ఇది ఆమె జీవితాన్ని మరింత ప్రత్యేకమైనదిగా, అర్ధవంతమైనదిగా చేసింది.
బైక్ సే-హీ ఆంగ్ల అనువాదకుడు మరియు తోటి రచయిత ఆంటన్ హర్ (Anton Hur), తన ఇన్‌స్టాగ్రామ్ పోస్ట్‌లో ఆమెకు నివాళులు అర్పించారు. “తన రచనతో ఆమె లక్షలాది మంది జీవితాలను తాకింది అని ఆమె పాఠకులకు తెలుసు. నా ఆలోచనలు ఆమె కుటుంబంతో ఉన్నాయి” అని హర్ పేర్కొన్నారు. ఆమె రచనలు మానసిక ఆరోగ్యం గురించి మాట్లాడటానికి, చికిత్స తీసుకోవడానికి ఉన్న అడ్డంకులను తొలగించాయి. ఫలితంగా, ఆమె ఒక రచయిత్రిగానే కాకుండా, మానసిక ఆరోగ్యంపై అవగాహన కల్పించిన కార్యకర్తగానూ చిరస్మరణీయురాలుగా మిగిలిపోతారు. ఆమె వారసత్వం ఎప్పటికీ సజీవంగా ఉంటుంది.